Back in Barcelona

Het voelt fijn om terug te zijn in Barcelona, terug te zijn in mijn huisje, terug te zijn bij de zee, het strand barretje op de hoek van mijn straat, de levendigheid van de spaanse cultuur en het leven die ik hier op het moment leid.

De afgelopen dagen waren nog een beetje vakantie voor mij. Natuurlijk ben ik bezig geweest met het nadenken over mijn school opdrachten, dat zeker. Tot mijn hersens uitpuilden. Maar toen mijn planning zo goed als in orde was gunde ik mezelf een kleine verlenging van de kerstvakantie maar dan met een lekkere 20 graden en een zonnetje, met longboarden en tapas eten en praten en lachen.

Zoals dus de meeste afgelopen dagen was het vandaag ook weer raak: een lekker eind longboarden langs de boulevard, struinen langs het strand met een vriendin van me en haar hond en onvermijdelijk: tapas in een knus barretje vlak bij. Terwijl we langs het strand terug liepen kwam er een jongen op ons afgelopen: een vrolijk gezicht, donker getint waardoor zijn witte tanden extra wit leken, zijn rasta haren onder een safari hoedje verstopt en ons vragende met een zwaar neger accent: You come sit with us. Is really nice music, is really nice people. really nice! En daar zaten we dan. Op het strand, met de man met de rasta haren, een italiaanse hippie die niet kon stoppen met dansen, munt geld schuddend in zijn broek. En een meisje die ik niet helemaal kon pijlen.

Rasta komt uit Kenia. Hij had hoogst waarschijnlijk nooit gedacht hier na 10 jaar nog in Barcelona rond te hangen. Maar hij heeft zijn passie gevonden: Zand sculpturen maken. Hij maakt er een, en blijft er bij, alsof het zijn kindje is. Touristen geven geld. En hij voelt zich een rijk man. Want wat hij nu krijgt is veel in vergelijking tot Kenia.
En nu hoor ik jullie denken ' maar in kenia is alles anders'
En dat klopt. In Kenia heeft rasta geen goed huis, amper geld en hebben zijn ouders een groente tuin en vee om het gezin te onderhouden. Hier daar in tegen maakt hij zandkastelen om geld binnen te halen. Voor het geld koopt hij wiet, bier, chips en ice tea om met zijn mede-zand-bouw-collega's gezelligheid te crieeren voor als ze op de wacht zitten voor hun sculptuur. Maar hij heeft ook een appartementje, iets buiten Barcelona, en is daar super gelukkig mee.

Om mij heen hoor ik zoveel mensen die in een dip zitten, niet weten wat ze willen, niet gelukkig zijn. En dromen. Dromen over hoe het zou zijn als ze in dat ene land zouden kunnen wonen.
En dan denk ik bij mezelf: Waarom ga je er niet gewoon heen? Waarom ga je er niet gewoon wonen? En als of ze mijn gedachten lezen plakken ze er achter aan ' als ik geld had zou ik mijn droom volgen en naar Barcelona gaan, daar wonen.'
En dan denk ik: Je hebt geld. Je hebt een computer, je hebt een bed, je hebt een ipod, een mobiele telefoon. Misschien heb je zelfs wel een huis. Je hebt geld, dus waarom doe je het niet?
Het antwoord hier op is heel simpel: Mensen hechten waarde aan spullen en vinden het moeilijk het vertrouwde achter te laten.
Er zijn zoveel mensen die een relatie hebben, niet 100% gelukkig zijn maar toch de relatie behouden. Dat is omdat het vertrouwd is. Alles wat je mee hebt gemaakt met die persoon voelt als het ware ' weggegooid' wanneer je het zou opgeven. En zo voelt het ook met de woning die je hebt opgebouwd en uitgebreid in de afgelopen jaren, je baan, waarmee je eigenlijk dood ongelukkig bent, maar die tegelijkertijd de baan is waar je al zolang werkt dat het zonde zou zijn te stoppen omdat je nooit zo'n hoog salaris zou krijgen bij een volgende werkgelegenheid. En je huis. Met jou spullen.
En dan denk ik; als je echt wil, als je echt droomt over een leven in bijvoorbeeld Barcelona. Doe het dan. Want wat is het ergste wat je kan over komen? Dat je droom uit eindelijk een nachtmerrie is en je terug wil? Nou dan ga je terug. Maar de kans dat je droom uitkomt is net zo groot. Het leven zit vol mogelijkheden, je moet er alleen voor gaan. Want de oneindige posts op facebook over de dingen die je wil veranderen in je leven kosten waarschijnlijk meer electrisiteitskosten dan dat een vliegticket duur is. Als je het wil. Doe het dan. Want het is mogelijk. Een vriendin van me hier is daar het levende bewijs van. Zei komt uit zweden en is hier heen gekomen met eigenlijk niets. Heeft hier een baantje gezocht en kan haar huur betalen voor een kamer aan La rambla. Ze heeft niet veel geld over voor dure uitstapjes en dergelijke maar dat komt wel. Voor haar is het belangrijkste nu dat ze in Barcelona woont, een droom die ze altijd had. en de rest van alle stukje vallen wel samen naarmate ze hier langer is.
En voor Rasta geld het zelfde. Ook hij kwam hier met niets en heeft nu een leventje opgebouwd waarmee hij dol gelukkig is.
Als zei het kunnen kan jij het ook. Dus volg je hart.

Want zoals rasta zegt ' Barcelona is really good. Me really like barcelona'