Vaarwel

Nog 3 nachten slapen op mijn ingezakte bed
Nog 3 ontbijtjes aan het strand
Nog 3 keer de boulevard over boarden.
Nog 3 knuffels voor de mensen waar ik om ben gaan geven
Nog 3 school opdrachten laten beoordelen
Nog 3 keer een biertje drinken
Nog 3 foto's maken
Nog 3 koffers in pakken
Nog 3 openbaarvervoers middelen nemen om het vliegveld te bereiken en.... 1 enkele reis naar Nederland.

Het is Precies 00:00. Ik heb pas een uur geleden mijn laatste hap burrito naar binnengeschoven, samen met een vriend die morgen al vaarwel moet zeggen tegen deze fantastische plek. Ik nip van mijn glas rode wijn, het past bij het moment. Het is donker buiten. Maar de straatverlichting geeft een sfeervolle gele gloed over de straat waarin ik woon. Mijn ramen, met hun enkel glas doen geen moeite de geluiden van de buitenwereld tegen te houden, en daar ben ik ze dankbaar voor. Het geeft een goed gevoel te kunnen horen hoe de onderbuurman wild mee klapt op de vrolijke muziek, de andere buren spaanse gitaar spelen en wat dronken mensen schreeuwend en joelend voor bij lopen. Het laat me voelen alsof ik deel ben van de stad, deel ben van Barceloneta, het deel van de stad waarin ik woon. Het deel wat vroeger een visserdorpje was, waar mensen met grote familie's in kleine appartementjes wonen, het deel waarin men zomers met hun stoelen voor hun huizen gaan zitten, in de smalle straatjes, terwijl toeristen met bier en zonnebrand niet wetend voorbij lopen. Niet wetend hoe het leven is in Barcelona wanneer uitgaan en strandhangen niet tot de prioriteiten behoort. Ik ben dankbaar dat ik dat wel weet.

Ik ben dankbaar voor mijn stage, voor alles wat ik daar geleerd heb, voor de super toffe samenwerking en voor de geweldige sfeer.
Maar ook ben ik dankbaar voor dat de mensen om mij heen me gegund hebben naar Barcelona te gaan, voor dat ik een nieuwe stad ken, een nieuwe levensstijl. Voor dat ik de kans heb gekregen me zelf beter te leren kennen, confrontaties aan te gaan en leren om zelf te 'overleven' in een stad als Barcelona.

Dit halve jaar heeft mij zoveel fijne momenten gebracht, zoveel nieuwe mensen laten leren kennen en zoveel dingen laten leren.
en het gekke is dat je er aan went, zoals je went aan dat je een nieuwe haarkleur hebt. Of een nieuw bed in je slaap kamer.
het voelt normaal dat je door de smalle straatjes richting de supermarkt loopt, normaal dat je 5 kilometer langs de kust board op de meest fijne wegen ter wereld, het voelt van zelf sprekend dat je sagrada famillia, de beroemde creatie van gaudi passeert op weg naar een fotoshoot, terwijl half china met duurdere camera's dan jijzelf deze wonder kerk staat te fotograferen. En ik moet eerlijk zeggen dat ik denk dat de actieve toerist nog meer toeristische atractie heeft gezien dan ik. Maar het voelt niet verkeerd. Ik geniet van de kleine momentjes. de korte momententjes dat ik in een vervallen straatje zit, of met mijn voeten in het zand, met de zon die mijn gezicht op licht. Dat zijn de momenten dat je je realiseert hoe bijzonder het is dat je als 18 jarig meisje in zo'n mooie wereld stad woont, in een eigen appartementje 20 meter van het strand met een stage die zo fijn is dat je het liefst je hele leven stage wil lopen en met mensen die mijn wereld zo verrijkt hebben dat ik me niet voor kan stellen hoe het is zonder hun.

Ik kan zeggen dat ik bang ben om weer terug te gaan naar waar mijn leven 18 jaar geleden is begonnen, omdat ik me hier optimaal gelukkig voel. Maar ik weet ook dat ik mijn ervaringen van hier mee neem naar daar, nederland een stukje meer barcelona gevoel kan geven, een stukje meer gelukkige Laura. En ik weet dat de dingen die mij hier toch een stukje meer gevormd hebben bij mij blijven, en bij me zijn bij elke beslissing die ik maak en bij elk woord dat mijn lippen verlaat.

Voor mijn leven in Nederland heb ik al wat wilde plannen, die ik hopelijk waar ga maken. En verder heb ik besloten dat ik op Barcelona dieet ga. Eerst elk weekend terug, dan om het weekend, dan om de twee weekenden etc. etc. Want Aller liefste Barcelona. Ik hou van je, je bent zo veelzijdig. Met je mooie bergen, blauwe zee, fijne stranden. Maar ook je gestoorde feestjes, gezellige barretjes, fijne winkels en adembenemende straten. Het liefst zou ik elk stukje van je belopen, elke stoeptegel kussen en elke millimeter fotograferen.

Ik zal je donderdag verlaten met een glimlach en een euforisch gevoel. Maar alsjeblieft vergeef het me als de bewakers me het vliegveld aftrappen omdat ik huilend als een baby op de bagageband lig, schreeuwend dat ik niet zonder je kan.