Leaving & arriving
Blijf op de hoogte en volg Laura
06 Januari 2014 | Spanje, Barcelona
Saturday 01:44 Ik zit op bed. Mijn arm leunt op de vensterbank waar mijn laptop geparkeerd staat en vanaf waar ik zit kan ik door het raam de sterren zien. Dit is het laatste nachtje in mijn Nederlandse bed. Vrij treurig aan de ene kant, aangezien mijn ervaring met spaanse bedden nou niet bepaald geweldig is. Maar ik moet toegeven dat ik de muizen die ’s nachts boven mijn plafond lopen en de uil die om de 3 minuten zijn oeehoee uilen deuntje met mij deelt niet ga missen. Wie ik wel ga missen zijn familie en vrienden. Erg cliché maar ook erg waar.
Want er zijn zo van die dingen die je er extra aan helpen herinneren dat je samen een stukje leven deelt. Zo liep ik net de badkamer in die ik deel met mijn zusje. De badkamer die altijd zijn rol als badkamer goed uitoefende, de badkamer waarvan ik dacht dat het ongeacht of ik er was of niet gewoon die ene badkamer zou zijn en blijven. Maar het tegendeel bewees zich net. Ik ben vervreemd van de badkamer. Het bad, dat normaal vol ligt met mijn kleding was nu eindelijk weer het bad waarvoor een bad dient en het badmatje lag perfect in het midden in plaats van gekreukeld tegen de badrand. De badkamer straalde een en al zusje uit en het was mijn tandenborstel dan ook niet ontgaan dat ik deze plek de aankomende maanden niet meer zal betreden. Maar niet alleen badkamers dragen bij aan het herinneren van stukjes leven die je deelt. Het zijn soms van die kleine momentjes die je laten voelen dat vrienden en familie iets bijdragen aan jou leven. Bijvoorbeeld wanneer je urenlange gesprekken met vrienden hebt onder het genot van een glas wijn en een LP. Het lijkt doodgewoon tot je op een dag een fles wijn opentrekt en je realiseert dat er geen LP speler is.
Monday 14:24
Zaterdag avond landde mijn vliegtuig. En toen ik dan eindelijk mijn voeten op de Spaanse grond had gezet en mijn bagage karretje overbelast had met mijn te volle koffer en de prachtige ingetapete longboard statief combinatie kon mijn avontuur beginnen. Mijn lieve huisgenootjes stonden me op te wachten en na een trein, nog wat metro’s en helaas heel vele trappen waren we kappot van al het gesleep en dus euforisch toen we onze deur in het vizier kregen. Maar met deur bedoel ik niet huisdeur. Met deur bedoel ik de opening die leid naar het gebouw waarin ik woon. En laat het nu net zo zijn dat we op de 3e verdieping wonen. Dus nog meer trappen. Maar onze motivatie: een Spaans koud biertje maakte dat we de laatste 8 trappen toch nog overleefden en dat het biertje nog lekkerder smaakte. Zo lekker zelfs dat we besloten naar een club te gaan om te dansen. Mijn god wat is dansen hier fijn. Je bent nog niet een stap binnen of je gaat automatisch bewegen. De vrolijkheid en passie straalt er van af. Van dance battles tot mensen die individueel op gaan in de muziek het is geweldig en dus brachten we daar een aantal uurtjes door om vervolgens dood op met voeten zo zwaar als rotsblokken naar huis te lopen en op bed te vallen.
De volgende dag was Relaxed. Ik en Amanda maakten mijn kamer tot een fijne plek en samen liepen we de tientallen traptreden naar beneden om een ontbijtje te scoren. Eenmaal beneden werd onze deur geblokkeerd door 2 jongens die elkaar intens aan het zoenen waren. Mijn blik ging naar Amanda, die van amanda naar mij en zo bleven we even staan om vervolgens door een beleefd klopje op de deur hun zoen sessie te onderbreken en onze weg over La Rambla te vervolgen. La rambla, ook wel bekent als toeristische attractie maar voor mij staat La rambla bekent als de meest irritante straat van Barcelona. Je struikelt over de toeristen, chinezen met enge fluitjes, standbeelden die je laten schrikken, zakkenrollers en Pakistaanse mannen die je op een ‘subtiele’ manier vragen of je hasj, cocaïne of bier van ze wil kopen. Nee dat wil ik niet. Ik wil gewoon ontbijten op het strand and that’s it. En zo zitten we dan even later aan het strand. Koffie van buenas migas en een croissantje van mijn favoriete bakker. De dag kon niet beter beginnen dan dat.
Want er zijn zo van die dingen die je er extra aan helpen herinneren dat je samen een stukje leven deelt. Zo liep ik net de badkamer in die ik deel met mijn zusje. De badkamer die altijd zijn rol als badkamer goed uitoefende, de badkamer waarvan ik dacht dat het ongeacht of ik er was of niet gewoon die ene badkamer zou zijn en blijven. Maar het tegendeel bewees zich net. Ik ben vervreemd van de badkamer. Het bad, dat normaal vol ligt met mijn kleding was nu eindelijk weer het bad waarvoor een bad dient en het badmatje lag perfect in het midden in plaats van gekreukeld tegen de badrand. De badkamer straalde een en al zusje uit en het was mijn tandenborstel dan ook niet ontgaan dat ik deze plek de aankomende maanden niet meer zal betreden. Maar niet alleen badkamers dragen bij aan het herinneren van stukjes leven die je deelt. Het zijn soms van die kleine momentjes die je laten voelen dat vrienden en familie iets bijdragen aan jou leven. Bijvoorbeeld wanneer je urenlange gesprekken met vrienden hebt onder het genot van een glas wijn en een LP. Het lijkt doodgewoon tot je op een dag een fles wijn opentrekt en je realiseert dat er geen LP speler is.
Monday 14:24
Zaterdag avond landde mijn vliegtuig. En toen ik dan eindelijk mijn voeten op de Spaanse grond had gezet en mijn bagage karretje overbelast had met mijn te volle koffer en de prachtige ingetapete longboard statief combinatie kon mijn avontuur beginnen. Mijn lieve huisgenootjes stonden me op te wachten en na een trein, nog wat metro’s en helaas heel vele trappen waren we kappot van al het gesleep en dus euforisch toen we onze deur in het vizier kregen. Maar met deur bedoel ik niet huisdeur. Met deur bedoel ik de opening die leid naar het gebouw waarin ik woon. En laat het nu net zo zijn dat we op de 3e verdieping wonen. Dus nog meer trappen. Maar onze motivatie: een Spaans koud biertje maakte dat we de laatste 8 trappen toch nog overleefden en dat het biertje nog lekkerder smaakte. Zo lekker zelfs dat we besloten naar een club te gaan om te dansen. Mijn god wat is dansen hier fijn. Je bent nog niet een stap binnen of je gaat automatisch bewegen. De vrolijkheid en passie straalt er van af. Van dance battles tot mensen die individueel op gaan in de muziek het is geweldig en dus brachten we daar een aantal uurtjes door om vervolgens dood op met voeten zo zwaar als rotsblokken naar huis te lopen en op bed te vallen.
De volgende dag was Relaxed. Ik en Amanda maakten mijn kamer tot een fijne plek en samen liepen we de tientallen traptreden naar beneden om een ontbijtje te scoren. Eenmaal beneden werd onze deur geblokkeerd door 2 jongens die elkaar intens aan het zoenen waren. Mijn blik ging naar Amanda, die van amanda naar mij en zo bleven we even staan om vervolgens door een beleefd klopje op de deur hun zoen sessie te onderbreken en onze weg over La Rambla te vervolgen. La rambla, ook wel bekent als toeristische attractie maar voor mij staat La rambla bekent als de meest irritante straat van Barcelona. Je struikelt over de toeristen, chinezen met enge fluitjes, standbeelden die je laten schrikken, zakkenrollers en Pakistaanse mannen die je op een ‘subtiele’ manier vragen of je hasj, cocaïne of bier van ze wil kopen. Nee dat wil ik niet. Ik wil gewoon ontbijten op het strand and that’s it. En zo zitten we dan even later aan het strand. Koffie van buenas migas en een croissantje van mijn favoriete bakker. De dag kon niet beter beginnen dan dat.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
