Een beetje terug in de tijd.

Ik heb veel meegemaakt, veel ervaren en bovenal had ik de afgelopen weken meer inspiratie dan ooit. Helaas had ik niet echt de tijd om dit op te schrijven, maar aangezien ik nu een momentje tijd heb besteed ik deze om een van de dingen van een aantal week geleden met jullie te delen: Een huisfeest. En nu moet ik jullie meteen bekennen dat ik niet veel verstand heb van huisfeestjes, het enige wat ik weet is dat alles er fancy uit ziet als je binnen komt en dat op het moment dat je weggaat bierflesjes in de badkamer staan, sigaretten op de schoorsteenmantel liggen en lolly’s zich kleverig tegen de muur hebben bevestigd. Maar aangezien de woonkamer inderdaad een perfecte uitstraling had toen ik binnenliep had ik geen reden om na te denken over hoe het er over een aantal uur uit zou zien, het enige wat mijn doel was: Het feestje beleven, en er van genieten. En dat lukte. Er was een tafel waar je, je eigen cocktails samen kon stellen, leuk gezelschap, goede muziek en een prachtig balkon. En ook al kende ik bij binnenkomst maar 3 mensen, waarvan 2 alleen van uiterlijk heb ik geweldige gesprekken gehad met Italiaanse homo’s, Russische schoonheden en een Frans meisje die tot mijn verbazing Engels kon spreken zonder Frans accent. Misschien was nog wel het fijnste moment van de avond toen ik op het balkon zat en het begon te regenen. Zachte drupjes ploften naast mij op de sofa en sommigen raakten zelfs mijn huid. ‘ Het regent’ zei het Franse meisje. ‘ Ja ‘ zei ik. Maar we bleven zitten, pakten onze Mojito en genoten van het feit dat we om 2 uur ’s nachts in Januari in onze bloesjes in de regen zaten zonder ook maar een rilling van kou te ervaren. Toen de regen stopte en mijn magische moment was weg geëbd liep ik de woonkamer weer binnen en mengde me met de menigte om vervolgens te dansen. Dit was van korte duur want de politie bleek de muziek niet zo op prijs te stellen. Nu is het niet zo’n verassing dat een politie langs komt in Barcelona, en kan je jezelf ook serieus afvragen of ze zichzelf willen uitnodigen voor het feestje of dat ze echt een melding hebben gehad. In deze situatie denk ik dat het laatste het geval was want de jarige en dan ook de eigenaar van het appartement stormde de woonkamer in om ons het zwijgen op te leggen. Vervolgens liep ze terug naar de voordeur en beantwoorde de vragen van de agenten ‘ nee, we zijn maar met zijn 10en, ik ben jarig. Ja, we zullen stil zijn, nee we zullen geen overlast meer veroorzaken.’ Ondertussen was ik een van de 50 man in haar woonkamer, en tegelijkertijd een van de 20 die stil konden zijn. Dat houd in dat 30 dat niet konden en we dus maar beter konden vertrekken. De helft naar een club, de helft naar huis. En dus liep ik met persoon 1 die ik kende en persoon 2 die ik inmiddels van uiterlijk en nu ook deels van innerlijk kende richting de dichtstbijzijnde metro die toch niet zo dichtbij was als we dachten. Maar gelukkig, eenmaal thuis aangekomen kon ik als een blij mens gaan slapen. Want hoe leuk het huisfeestje ook was, zo fijn vond ik de gedachte dat ik de volgende ochtend mijn lollyplak vrije muur kon begroeten en op een biervrij toilet kon gaan zitten.